قوله: «یا أیها الرسل» مفسران در معنى این آیت سه قول گفتهاند: یکى آنست که این خطاب با مصطفى است و تشریف و تعظیم وى را بلفظ جمع گفت و بر عادت عرب که یکى را گویند: ایها القوم کفوا عنا اذاکم. و نظیر این در قرآن و در کلام عرب فراوانست و در ضمن این خطابست که پیغامبران را همه چنین فرمودیم که: «کلوا من الطیبات و اعْملوا صالحا» پاک خورید و کار نیک کنید، اى محمد خطاب با تو همان است بایشان اقتدا کن و راه ایشان رو، و کان النبى یاکل من الغنائم.
قول دوم آنست که این خطاب با عیسى است که آیت بذکر وى متصل است و کان یأکل من غزل امه و هو اطیب الطیبات. قول سوم آنست که این خطاب با پیغامبران است که ذکر ایشان در مقدمه این آیت رفت، و معنى آنست که: ارسلنا الرسل و قلنا لهم «یا أیها الرسل کلوا من الطیبات» اى کلوا من الحلال، و کل مأکول حلال مستطاب فهو داخل فیه. «و اعْملوا صالحا» اى اعملوا بطاعة الله و ما یوافق رضاه، و قیل الصلاح الاستقامة على ما توجبه الشریعة. «إنی بما تعْملون علیم» هذا ترغیب فى فعل الخیر و ترک الشر، اى اعلم الجمیع فاجازى علیه.
«و إن هذه» بکسر الف و تشدید نون قراءت اهل کوفه است بر معنى استیناف.
ابن عامر، «و ان هذه» بفتح الف و تخفیف نون خواند، و الوجه ان «ان» مخففة من الثقیلة و هى اذا خففت اقتضت ما یتعلق بها کما تقتضى اذا لم تخفف، و قوله: «هذه» فى موضع نصب لانها اسم ان المخففة و ما بعدها جملة هى للخبر، و یجوز ان یکون موضع «هذه» رفعا على ان تکون مع ما بعدها جملة فى موضع الخبر و اسم ان مضمر و هو ضمیر الامر و الشأن، و التقدیر ان الامر او الشأن «هذه أمتکمْ» و تعلق ان بما یتصل بها على ما قدمناه من الوجهین، و یجوز ان تکون ان صلة، و تقدیره «و هذه امتکم»، باقى قراء «و ان» بفتح الف و تشدید نون خوانند، و باین قرائت اضمارست، یعنى: و اعملوا ان هذه امتکم. و قیل معناه و لان هذه امتکم امة واحدة. «و أنا ربکمْ فاتقون» اى لاجل هذه النعمة فاتقون، کذا قال الخلیل و سیبویه و مثل ذلک عندهما قوله تعالى: «و أن الْمساجد لله فلا تدْعوا» اى لان المساجد لله فلا تدعوا مع الله احدا. و کذلک قوله: «لإیلاف قریْش» کانه قال: فلیعبدوا رب هذا البیت لایلاف قریش. اى لیقابلوا هذه النعمة بالشکر و العبادة للمنعم علیهم بها. امت اینجا بمعنى دین است و ملت، معنى آنست، که شما را همان فرمودم که پیغامبران گذشته را فرمودم، دین شما و ملت شما یکى و خداوند شما یکى، دین دین اسلام است و جز ازین دین نیست، «إن الدین عنْد الله الْإسْلام»، و من خداوند شمایم جز از من خداوند نیست، «و أنا ربکمْ فاتقون» بپرهیزید از آن که با من دیگرى پرستید، کلمة یخرج بها عیسى من عز الربوبیة. و روا باشد که امت بمعنى جماعت بود، اى جماعتکم و جماعة من قبلکم کلهم عبادى و انا ربکم، و المعنى انها ما دامت متوحدة فهى مرضیة، فاذا تفرقت فلا، «فاتقون» اى خافونى فى شق العصا و تفریق کلمتکم. آن گه خبر داد از قومى که دین اسلام بگذاشتند و در دین خویش و در کلمت خویش تفرقت راه دادند «فتقطعوا أمْرهمْ» اى قطعوا امر دینهم و فرقوا ما امروا به ان یکون دینا واحدا، «زبرا» اى فرقا مختلفة، واحدها زبر و هو الفرقة و الطائفة، و قرأ بعض اهل الشام زبرا بفتح الباء جمع زبرة، و منه زبر الحدید، اى صاروا فرقا کزبر الحدید، میگوید گروه گروه گشتند هر گروهى جز از دین اسلام دینى و مذهبى گرفتند، یعنى مشرکان و جهودان و ترسایان، و محتمل است که این گروههاى مختلف احزاب ترسایانند که در کار عیسى مختلف شدند کقوله: «فاخْتلف الْأحْزاب منْ بیْنهمْ» تحزبوا على عیسى على ثلاثة اقاویل. و گفتهاند زبر جمع زبورست و مراد باین کتب است، یعنى دان کل فریق بکتاب غیر الکتاب الذى دان به الآخر، و ذلک ان الیهود اخذوا بالتوریة و ترکوا الانجیل و القرآن، و کذلک النصارى، و قیل معناه جعلوا کتبهم قطعا مختلفة آمنوا بالبعض و کفروا بالبعض و حرفوا البعض، «کل حزْب بما لدیْهمْ» اى بما عندهم من الدین و الکتاب، و قیل بالاموال و الاولاد «فرحون» مسرورون معجبون و المحق واحد.
«فذرْهمْ فی غمْرتهمْ» هذا کنایة عن الخذلان، یعنى دعهم یا محمد فى جهالتهم و ضلالتهم الساترة وجه الصواب، و اصله الستر، و قیل معناه دعهم فیما غمرهم من دنیا هم، «حتى حین» حتى یجیء اجلهم، اى ان امهالنا ایاهم لا ینجیهم.
«أ یحْسبون أنما نمدهمْ به منْ مال و بنین نسارع لهمْ فی الْخیْرات»، جزاء على حسن صنیعهم، بل لیس الامر على ما توهموا، «لا یشْعرون» ان ذلک امتحان و استدراج، و تقدیر الآیة، أ یحسبون امدادنا ایاهم بالمال و البنین مسارعتنا لهم فى الخیرات، سارع و اسرع واحد، ثم ذکر المسارعین فى الخیرات فقال: «إن الذین همْ منْ خشْیة ربهمْ مشْفقون» الخشیة الخوف مع التعظیم المخشى منه، و الاشفاق الخوف من المکروه، و المعنى ان المومنین بما هم علیه من خشیة الله خائفون من عقابه. قال الحسن البصرى: المومن جمع احسانا و خشیة، و المنافق جمع اساءة و امنا.
«و الذین همْ بآیات ربهمْ» اى بکتب الله، «یوْمنون» «و الذین همْ بربهمْ لا یشْرکون» اى لا یدعون معه الها.
«و الذین یوْتون ما آتوْا» اى یودون ما ادوا، کقوله: «ما آتاکم الرسول فخذوه»
اى ادیکم و کقوله: «فآتتْ أکلها ضعْفیْن» اى ادت، و قیل یعطون ما اعطوا من الصدقات و الزکوات. «و قلوبهمْ وجلة» خائفة ان لا تقبل منهم لتقصیرهم.
میگوید صدقات و زکوات مىدهند و اعمال بر مىکنند و دلهاى ایشان ترسان که نپذیرند از ایشان، از بهر آن که خود را در آن مقصر دانند و باین معنى خبر عایشه است
قالت: قلت یا رسول الله «و الذین یوْتون ما آتوْا و قلوبهمْ وجلة» هو الذى یزنى و یشرب الخمر و یسرق؟ قال: لا یا بنت الصدیق و لکنه الرجل یصوم و یصلى و یتصدق و یخاف ان لا یقبل منه.
«أنهمْ إلى ربهمْ راجعون» قیل هو مفعول الوجل، اى وجلة للرجوع الى الله، و قیل قلوبهم وجلة لانهم الى ربهم راجعون، فیرد عملهم و لا یقبل منهم، قال الحسن: لقد ادرکت اقواما کان خوفهم على طاعاتهم ان لا تقبل منهم اکثر من خوفکم على معاصیکم ان تعذبوا علیها.
«أولئک یسارعون فی الْخیْرات» اى الذین هذه صفاتهم هم الذین یبادرون الى الطاعات و یستکثرون، و هذا خبر ان، «و همْ لها سابقون» اى لاجل الخیرات سابقون الى الجنات، و قیل اللام بمعنى الى اى الى الخیرات سابقون، کقوله: «بأن ربک أوْحى لها» اى اوحى الیها. و کقوله: «لما نهوا عنْه» اى الى ما نهوا عنه، قال الکلبى: سبقوا الامم الى الخیرات، و قال ابن عباس: سبقت لهم من الله السعادة فلذلک سارعوا فى الخیرات. و قیل و هم للسعادة سابقون الى الجنة ثم ذکر انه لم یکلف العبد الا ما یسعه فقال: «و لا نکلف نفْسا إلا وسْعها» فمن لم یستطع ان یصلى قائما فلیصل جالسا، و من لم یستطع الصوم فلیفطر، و الوسع ما فى القدرة و هو مصدر وسع نظیره قوله: «لا یکلف الله نفْسا إلا وسْعها». «و لدیْنا کتاب» یعنى اللوح المحفوظ، «ینْطق بالْحق» یبین بالصدق، و المعنى لا نکلف نفسا الا ما اطاقت من العمل و قد اثبتنا عمله فى اللوح المحفوظ فهو ینطق به و یبینه، و قیل «و لدیْنا کتاب» یعنى کتاب اعمال الخلق لا یشهد على احد الا بما عمل. «و همْ لا یظْلمون» لا ینقص من حسناتهم و لا یزاد على سیئاتهم،ثم ذکر الکفار فقال: «بلْ قلوبهمْ فی غمْرة» اى قلوب الکفار فى غطاء من هذا، اى من هذا الذى وصف به المومنون، و قیل من کتاب الحفظة، و قیل من القرآن، و قیل من الحق، مفسران گفتند این آیت متصلست بآنچه گفت: «أ یحْسبون أنما نمدهمْ» اى لیس الامر کما یحسبون، نه چنانست که مشرکان و بیگانگان مىپندارند که آن مال و پسران که بایشان میدهیم بایشان خیر خواستهایم، لکن دلهاى ایشان در غفلتست و در نادانى و در پوشش ازین طاعات و اعمال بر که اوصاف مومنانست، روشنایى قرآن در دل ایشان نتافته و از آنچه حفظه بر ایشان مىنویسند غافل مانده. آن گه گفت: «و لهمْ أعْمال» اى للکفار اعمال خبیثة من المعاصى و الخطایا محکومة علیهم. «منْ دون ذلک» اى من دون اعمال المومنین التى ذکرها الله فى هذه الآیات، «همْ لها عاملون» لا بد لهم من ان یعملوها فیدخلوا بها النار لما سبقت لهم من الشقوة.
مىگوید این کافران را عملهاست کردنى جز از آن اعمال که مومنانرا یاد کردیم ازین خبائث و معاصى که بر ایشان حکم کردهایم و در ازل رانده که ناچار آن کنند و بان مستوجب دوزخ شوند، و روا باشد که «منْ دون ذلک» کنایت نهند از اعمال کفار و بهذا قال الزجاج: اخبر الله عز و جل بما سیکون منهم و اعلم انهم سیعملون اعمالا تباعد من الله عز و جل غیر الاعمال التى ذکروا بها. مفسران گفتند: «بلْ قلوبهمْ» این ضمیر با مومنان شود، اى قلوبهم مغمورة بالاشفاق مع هذه الافعال الحسنة، «و لهمْ» اى و للمومنین «أعْمال منْ دون ذلک» یرید بالاول الفرائض و بالثانى النوافل، «همْ لها عاملون» و علیها مقیمون.
«حتى إذا أخذْنا متْرفیهمْ» اى لا تنقطع اعمالهم السیئة الى ان نأخذ متنعمیهم بالعذاب. قال ابن عباس: هو السیف یوم بدر، و قال الضحاک: بالقحط و الجوع حین دعا علیهم رسول الله و قال: اللهم اشدد وطأتک على مضر و اجعلها علیهم سنین کسنى یوسف.
فابتلاهم الله سبع سنین حتى اکلوا الجیف و الکلاب و العظام المحرقة و القد. «إذا همْ یجْأرون» یضجون و یجزعون و یستغیثون و اصل الجوار رفع الصوت بالتضرع.
«لا تجْأروا» اى یقال لهم لا تجأروا، «الْیوْم»، اى لا تتضرعوا و هذا یأس لهم من النجاة لا نهى، «إنکمْ منا لا تنْصرون» اى انکم من عذاب الله لا تمنعون، و قیل «إنکمْ منا» اى من جهتنا. «لا تنْصرون» بقبول التوبة.
«قدْ کانتْ آیاتی تتْلى علیْکمْ» یعنى القرآن، «فکنْتمْ على أعْقابکمْ تنْکصون» ترجعون قهقرى، تتأخرون عن الایمان.
«مسْتکْبرین به» و اختلفوا فى هذه الکنایة فاظهر الاقاویل انها تعود الى البیت الحرام کنایة عن غیر مذکور، «مسْتکْبرین» اى متعظمین بالبیت الحرام و تعظمهم به انهم کانوا یقولون نحن اهل حرم الله و جیران بیته فلا یظهر علینا احد و لا نخاف احدا فیأمنون فیه و سائر الناس فى الخوف، هذا قول ابن عباس و مجاهد و جماعة، و قیل «مسْتکْبرین به» اى بالقرآن فلم یومنوا به، یعنى بحضرهم عند قراءته استکبار «سامرا» نصب على الحال یعنى یسمرون باللیل فى مجالسهم حول البیت، و حد سامرا و هو بمعنى السمار لانه وضع موضع الوقت اراد «تهْجرون» لیلا و قیل و حد سامرا کقوله: «یخْرجکمْ طفْلا» قرأ نافع «تهجرون» بضم التاء و کسر الجیم من الإهجار و هو الافحاش اى یفحشون القول، و ذکر انهم کانوا یسبون النبى و اصحابه، و قرأ الآخرون تهْجرون بفتح التاء و ضم الجیم، اى تعرضون عن النبى و عن الایمان و عن القرآن و ترفضونها، و قیل من الهجر و هو القول القبیح یقال هجر یهجر هجرا اذا مال عن الحق، و قیل تهدون، و تقولون ما لا تعلمون من قولهم، هجر الرجل فى منامه، اى هذى.
«أ فلمْ یدبروا الْقوْل» یعنى أ فلم یتفکروا فى القرآن فینظروا فى لفظه و نظمه و معانیه و کثرة فوائده و سلامته عن التناقض و الاختلاف فیستدلوا انه من عند الله.
«أمْ جاءهمْ» امر بدیع عجیب، «لمْ یأْت آباءهم الْأولین» یعنى انزال الکتاب و ارسال الرسول.
«أمْ لمْ یعْرفوا رسولهمْ» بالصدق و الامانة قبل اظهار الدعوة فیورث ذلک تهمة فى حاله و ریبة فى امره، «فهمْ له منْکرون» اى فلذلک انکروه فلم یومنوا به.
«أمْ یقولون به جنة» اى جنون. «بلْ جاءهمْ بالْحق» اى لیس الامر کما یقولون، جاء هم الرسول بالحق من عند الله، «و أکْثرهمْ للْحق کارهون». معنى آنست که این کافران خود هیچ تفکر نکنند درین قرآن در اعجاز لفظ و حسن نظم و معانى فراوان و فواید بىکران، از تناقض آزاد و از اختلاف پاک، تا بدانند که کلام خداست و نامه او براستى و رسول آورده بدرستى، یا نه که این پیغامبر که بایشان آمد چیزى بدیع است و کارى غریب که بر پیشینیان و گذشتگان ایشان نیامده و نبوده، و خود مىدانند و اقرار مىدهند که پیشینیان ایشان را پیغامبر و کتاب فرستادیم، یا نه که ایشان این رسول را پیش از اظهار دعوت بصدق و امانت نشناختهاند و در وقتى تهمتى یا ریبتى دیدهاند تا آن خود را عذرى سازند بانکار و تکذیب وى که میکنند، یا نه که مىگویند این محمد دیوانه است که سخن دیوانگان مىگوید سخنان بیهوده نامفهوم نه نه که این جمله هیچیز نیست و ایشان را هیچ عذر نیست و آنچه رسول آورد بایشان جز حق و صدق نیست، اما ایشان را حق دشوار آید و شنیدن حق نتوانند.
«و لو اتبع الْحق أهْواءهمْ» قال مقاتل و السدى و جماعة: الحق هو الله عز و جل و المعنى لو عمل الرب تعالى و تقدس بهوى المشرکین و اجرى على التدبیر مشیتهم فترک الحق الذى هم له کارهون. «لفسدت السماوات و الْأرْض» لایثارهم الباطل على الحق فهلک الخلق اجمعون. و قیل المراد بالحق القرآن، یعنى لو نزل القرآن بما یحبون من جعل الشریک و الولد على ما یعتقدونه، «لفسدت السماوات و الْأرْض»، و ذلک انها خلقت دالة على توحید الله عز و جل و لو کان القرآن على مرادهم لکان یدعوا الى الشرک و ذلک یودى الى فساد ادلة التوحید. «و منْ فیهن» لانهم حینئذ یشرکون بالله عز و جل. «بلْ أتیْناهمْ بذکْرهمْ» قال ابن عباس: بما فیه فخرهم و شرفهم، یعنى القرآن کقوله: «لقدْ أنْزلْنا إلیْکمْ کتابا فیه ذکْرکمْ» اى شرفکم، «و إنه لذکْر لک و لقوْمک» اى شرف لک و لقومک. «فهمْ عنْ ذکْرهمْ» اى عن شرفهم، «معْرضون»، و قیل معناه «بذکْرهمْ» اى بالذکر الذى فیه حظهم لو اتبعوه، فهم عن ذکرهم اى عن القرآن، «معْرضون».
«أمْ تسْألهمْ» یعنى ام یظنون انک یا محمد تسئلهم على ما جئتهم به، «خرْجا» جعلا و اجرا فیعرضوا عنک کذلک. «فخراج ربک» اى فعطاء ربک «خیْر» مما فى ایدیهم، «و هو خیْر الرازقین» اى ادومهم عطاء، قرأ حمزة و الکسائى خراجا فخراج ربک، کلاهما بالالف، و قرأ ابن عامر کلاهما بغیر الف، و قرأ الباقون خرجا بغیر الف فخراج بالالف و الخرج و الخراج ما یخرج من ریع ما یقاسیه، و قیل الخرج الجعل، و الخراج العطاء.
«و إنک لتدْعوهمْ إلى صراط مسْتقیم» و هو الاسلام اى ان الذى تدعوا الیه صراط مستقیم. من سلکه اداه الى مقصده.
«و إن الذین لا یوْمنون بالْآخرة» اى لا یصدقون بالبعث و الحساب. «عن الصراط» اى عن دین الحق، «لناکبون» عادلون مائلون، یقال نکب عن الشیء اذا عدل عنه، «و لوْ رحمْناهمْ و کشفْنا ما بهمْ منْ ضر» اى قحط و جدوبة، «للجوا» تمادوا، «فی طغْیانهمْ یعْمهون» و لم ینزعوا عنه، و قیل معناه لو رددناهم عن طریق النار الى الدنیا للجوا فى طغیانهم یعمهون. کقوله: «و لوْ ردوا لعادوا لما نهوا عنْه».
«و لقدْ أخذْناهمْ بالْعذاب» و ذلک
ان النبى دعا على قریش ان یجعل علیهم سنین کسنى یوسف، فاصابهم القحط، فجاء ابو سفیان الى النبى فقال انشدک الله و الرحم الست تزعم انک بعثت رحمة للعالمین؟ فقال بلى، قال قد قتلت الآباء بالسیف و و الأبناء بالجوع فادع الله ان یکشف عنا هذا القحط، فدعا فکشف عنهم فانزل الله هذه الآیة.
«فما اسْتکانوا لربهمْ و ما یتضرعون» اى لم یتضرعوا الى ربهم بل مضوا على تمردهم.
«حتى إذا فتحْنا علیْهمْ بابا ذا عذاب شدید» قال ابن عباس: یعنى القتل یوم بدر، و قیل هو الموت، و قیل هو العذاب فى القیامة، «إذا همْ فیه مبْلسون» آیسون من کل خیر.
«و هو الذی أنْشأ لکم السمْع» اى الاسماع، «و الْأبْصار و الْأفْئدة» لتسمعوا و تبصروا و تعقلوا. «قلیلا ما تشْکرون» فتوحدونه فتستیقنون بانه واحد.
«و هو الذی ذرأکمْ فی الْأرْض» اى صیر بعضکم ذریة بعض، «و إلیْه تحْشرون» اى تجمعون للحساب و الجزاء.
«و هو الذی یحْیی و یمیت» اى یحیى الموتى للبعث، و یمیت الاحیاء فى الدنیا، «و له اخْتلاف اللیْل و النهار» اى تدبیر اللیل و النهار فى الزیادة و النقصان. و قیل جعلهما مختلفین یتعاقبان و یختلفان فى السواد و البیاض، «أ فلا تعْقلون» ما ترون من صنعه فتعتبروا، أ فلا تعقلون انه لا یقدر على ذلک الا الله عز و جل.
«بلْ قالوا» اى قالت قریش، «مثْل ما قال الْأولون» اى مثل من کان قبلهم من المکذبین بالبعث، قالوا یعنى على طریق الانکار و التعجب، «أ إذا متْنا و کنا ترابا و عظاما» خالیة عن اللحوم و العروق و الاعصاب بالیة، «أ إنا لمبْعوثون» مخرجون من قبورنا احیاء، قرأ ابن کثیر و ابو عمرو و عاصم و حمزة ء إذا أ انا بالاستفهام فیهما، و قرأ نافع و الکسائى و یعقوب ء اذا بالاستفهام أ إنا بالخبر، و قرأ ابن عامر بضدهم «أ إذا کنا ترابا» بالخبر «أ إنا لمبْعوثون» بالاستفهام.
«لقدْ وعدْنا نحْن» هذا الوعد، و وعد «آباونا» اى وعدهم قوم ذکروا ان لله رسلا اى قیل لنا و لآبائنا هذا الحدیث من قبل مجیئک و لم یکن من ذلک شیء، «إنْ هذا إلا أساطیر الْأولین» اى ما هذا الذى تخوفنا به الا ما سطره الاولون فى کتبهم مما لا حقیقة له.
«قلْ لمن الْأرْض» اى قل یا محمد مجیبا لمنکرى البعث «لمن الْأرْض و منْ فیها»
من الخلق، «إنْ کنْتمْ تعْلمون» خالقها و مالکها.
«سیقولون لله» و لا بد لهم من ذلک لانهم یقرون انها مخلوقة. معنى آنست که مشرکان مکه چون بر طریق انکار و تعجب گفتند. «أ إذا متْنا و کنا ترابا» بعث و نشور را منکر شدند فرمان آمد که یا محمد ایشان را جواب ده که این زمین و هر که در آن کراست و ملک و ملک کیست؟ مصرف و مدبر آن کیست؟ اگر مىدانید که مملوک کیست بگوئید مالک آن کیست؟ چون مىدانید کى مخلوق است بگوئید خالق آن کیست؟ یا محمد و ناچار که ایشان گویند خدایراست ملک و ملک زمین و هر چه در آنست که ایشان بمخلوقى و مملوکى همه مقرند، چون ایشان چنین گویند و اقرار دهند تو بگو «أ فلا تذکرون» فتعلموا ان من قدر على خلق الارض و من فیها ابتداء یقدر على احیاءهم بعد الموت، چرا در نیابید و پند نپذیرید و دلیل نگیرید که آن خداوند که باول قادر بود بآفرینش خلق بآخر قادرست که باز آفریند و بر انگیزد.
«قلْ منْ رب السماوات السبْع و رب الْعرْش الْعظیم سیقولون لله». در حرف اول خلاف نیست که لله بى الف است. اما در حرف دوم و سوم خلافست قراءت ابو عمرو و یعقوب سیقولون الله أ فلا تتقون، سیقولون الله قل فانى تسحرون»، هر دو حرف بالف خوانند جوابا على معنى و اللفظ و هو ظاهر، باقى لله خوانند همچون حرف اول جوابا على المعنى دون اللفظ کقول القائل للرجل: من مولاک؟ فیقول لفلان. اى انا لفلان و هو مولاى. «قلْ أ فلا تتقون» یعنى أ فلا تتقون عقابه على انکار البعث و النشور، على اضافة الشریک و الولد الیه سبحانه.
«قلْ منْ بیده ملکوت کل شیْء» الملکوت الملک، و التاء للمبالغة کالرحموت من الرحمة، و الرهبوت من الرهبة، «و هو یجیر و لا یجار علیْه» اى یعقد الایمان لمن شاء و لا ینقض امانه و لا یعقد علیه الامان، یعنى یومن من یشاء و لا یومن من اخافه الله و منه قوله عز و جل: «و إنْ أحد من الْمشْرکین اسْتجارک فأجرْه حتى یسْمع کلام الله» اى آمنه، و قیل یمتنع هو من السوء من یشاء و لا یمتنع منه من اراده بسوء. «إنْ کنْتمْ تعْلمون» اجیبوا ان کنتم تعلمون.
«سیقولون لله قلْ فأنى تسْحرون» یعنى کیف تخدعون و تصرفون عن توحیده و طاعته، و قیل کیف یخیل الیکم ما لیس له اصل و لا حقیقة، و السحر تخییل ما لیس له اصل.
«بلْ أتیْناهمْ بالْحق» اى جئناهم بالحق الصدق، «و إنهمْ لکاذبون» فیما یدعونه من الشریک و الولد.
«ما اتخذ الله منْ ولد» اى ما اتخذ الله ولدا، و من هاهنا زائدة، و انما قال ذلک لان بعض المشرکین کانوا یقولون الملائکة بنات الله، و بعض الیهود قالوا عزیر بن الله، و بعض النصارى قالوا المسیح ابن الله، و بعضهم قالوا اتخذ المسیح ابنا فبین الله تعالى انه لم یتخذ ولدا لا من جهة الاستیلاد و لا من جهة الاضافة. «و ما کان معه منْ إله» اى لم یشرک فى الهیته احدا، «إذا لذهب کل إله بما خلق» قوله: «إذا» کنایة عن ضمیر طویل، یعنى و لو اتخذ ولدا و کان معه اله، «لذهب کل إله بما خلق» اى لانفرد کل اله بخلقه و لم یرض ان یشارکه فیه غیره و لوقع التنازع و هو نظیر قوله: «لوْ کان فیهما آلهة إلا الله لفسدتا» اى لم ینتظم امرهما کما لم ینتظم امر ملک فیه ملکان قاهران. «و لعلا بعْضهمْ على بعْض» اى طلب بعضهم مغالبة بعض کفعل ملوک الدنیا فیما بینهم، و قیل لعلا القوى منهم على الضعیف بالقهر و الغلبة و لا ینبغى للمقهور ان یکون الها، ثم نزه نفسه فقال: «سبْحان الله عما یصفون» اى تقدس من ان یکون له شریک او ان یتخذ ولدا «عالم الْغیْب و الشهادة» اى یعلم ما سیکون و ما هو کائن حاضر، و هو معنى الشهادة یقال شهد اذا حضر، قرأ اهل مدینة و الکوفة غیر حفص، عالم الغیب برفع المیم على الابتداء، و قرأ الآخرون بجرها على نعت الله فى سبحان الله «فتعالى عما یشْرکون» اى تعظم عن ان یکون له شریک او نظیر.
«قلْ رب إما ترینی ما یوعدون» هذا شرط و جوابه، «فلا تجْعلْنی»، و قد اعترض النداء بین الشرط و الجواب، و المعنى قل یا محمد ان ترنى فى هولاء الکفار ما تعدهم من العذاب، فاجعلنى خارجا منه و نجنى من سخطک و عذابک، «و إنا على أنْ نریک» هذا اخبار من الله عز و جل عن انزال العذاب الذى اوعدهم به فى حیاة نبیه و اخبار عن قدرته على ذلک، و قد حقق هذا الخبر یوم بدر، و ارى ذلک رسوله (ص)، و قیل المعنى «و إنا على أنْ نریک ما نعدهمْ» فى حیاتک او نعاقبهم بعد وفاتک، «لقادرون» فحذف.